ঐতিহ্য সংকট
চাও হীৰেন ছাঙবুন ফুকন বিষয় শিক্ষক, বুৰঞ্জী বিভাগ কেন্দ্রীয় তাই একাডেমী, পাটসাঁকো
আহোম ইতিহাসত জাতিৰ স্বাভিমানী পিতৃপুৰুষ সকলৰ লগতে বহু বীৰ বিৰাংগনা পালো। সেয়েহে আজিও তেওঁলোকক সশ্ৰদ্ধাৰে বিভিন্ন দিনত স্মৰণ কৰো। কিন্তু কেতিয়াবা আমি এই বিশেষ দিনৰ পিছৰপৰাই ঐতিহাসিক এই মহান মানৱসকলৰ আদৰ্শক পাহৰি পেলাই এক নতুন পৃথিবী গঢ়াৰ সপোন প্ৰতিযোগিতাত নামি পৰো আৰু নিজকে এক ন-ৰূপ দিওঁ। অতীত কালত কি আছিলো এতিয়া কি হৈ আছো বা ভবিষ্যতে কি ৰূপ পাম ইয়াৰ কোনো নিশ্চয়তা নাই। মাথো গৈ আছো হয়তো এয়াই হৈছে আমাৰ জাতিৰ গৰিষ্ঠ সংখ্যক লোকৰ আজিৰ অৱস্থা । নিজৰ সংস্কৃতি অধ্যয়ন কৰিবলৈ বেয়া পাওঁ বা গভীৰতালৈ যাবলৈ ইচ্ছা নকৰো, কাৰণ ওপৰোৱাকৈ যি সংস্কৃতি পাইছো, দেখিছো তাকে লৈ আগবাঢ়িছো। প্রাচীন ধৰ্ম, পৰম্পৰা, সামাজিক আচৰণ সমূহক ত্যাগ কৰি নতুনৰ আৱৰণেৰে নিজকে আধুনিক মানৱ বুলি পৰিচয় দিছো। নহলে যেন সকলো আওপুৰণি।
বিশ্বায়নৰ যুগত বহু আধুনিকতাৰ প্ৰভাৱতো ঐতিহ্য ৰক্ষা কৰি জাতিপ্রেমী প্ৰতিজন লোকৰ লগতে নৱপ্ৰজন্ম সকলোও অধ্যয়নশীল মানসিকতাৰ গৰাকী হ'বলৈ প্ৰচেষ্টা কৰিব লাগে। সংস্কৃতি বিষয়ক জেষ্ঠ বা অভিজ্ঞজনৰ লগত আলোচনাৰ জৰিয়তে পৰিস্থিতি অনুসৰি বিভিন্ন উপাদানসমূহক ৰক্ষা কৰি চলিবলৈ প্ৰচেষ্টা কৰিব লাগে। ইংৰাজীত সততে এষাৰ কথা শুনিবলৈ পাওঁ যে- 'Old is Gold অর্থাৎ অতীতৰ সময় বিলাক সোণোৱালী বুলি কওঁ। কিন্তু আমি এই অতীতৰ আলম লৈ বৰ্তমান আৰু ভবিষ্যত প্ৰজন্মক সোণোৱালী হিচাপে গঢ়িবৰ বাবে প্ৰচেষ্টা কৰিব লাগে। পৃথিৱীৰ মানচিত্ৰত জাপান এখন সৰু দ্বীপ ৰাষ্ট্ৰ। কিন্তু বিশ্ব ইতিহাসত কাৰিকৰী দিশৰ ক্ষেত্ৰত নিজৰ পৰিচয় এক সুকীয়া স্থানত ৰাখিবলৈ
সক্ষম হৈছে। এনে এখন উন্নত ৰাষ্ট্ৰৰ জনসাধাৰণে কিন্তু নিজৰ ঐতিহ্য বা সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ বাবে তেনেই এক সাধাৰণ জীবন যাপন কৰি চলে। লগতে নিজৰ প্ৰাচীন সংস্কৃতিসমূহক ৰক্ষণাবেক্ষণ দিবলৈ চামে চামে নিৰৱচ্ছিন্ন প্ৰচেষ্টা কৰি আহিছে। কোনো এটা কাম পুৰুষে পুৰুষে কৰি গৈ থকাৰ পিছত সেই কামটোৱে এটা সম্পূৰ্ণ ৰূপ পাবলৈ সক্ষম হয়। উল্লেখযোগ্য যে এনেবিলাক কর্মসংস্কৃতিৰ বা জীৱনশৈলীৰ বাবেই ইয়াৰ জনসাধাৰণৰ গড় আয়ুস বৰ্তমান পৃথিৱীৰ ভিতৰত সর্বাধিক ৮০ বছৰ। একে সময়তে ভাৰবৰ্ষৰ গড় আয়ুস ৬০ বছৰহে। অৱশ্যে টাই আহোমসকলৰ মাজত আৰম্ভণিৰ কালৰ সময়ত এনে বহু সজ আচৰণ নিহিত হৈ আছিল। যাৰ ফলস্বৰূপে চাওলুঙ ছৗকাফাৰ নেতৃত্বত এক দীঘলীয়া কালৰ বাবে এই মূলুকত শাসন কৰিব পাৰিছিল। সেয়েহে এতিয়া প্রয়োজন আছে নিজৰ ইতিহাস আৰু সংস্কৃতিৰ মাজত অন্তৰ্দৃষ্টিকোণেৰে অধ্যয়ন কৰি এনেবিলাক সদগুণ বিচাৰি উলিওৱাটো।
এইখিনিতে টাই আহোমসকলক লৈ আন এক দৃষ্টিভংগী উত্তৰ-পূৱ ভাৰতত বসবাস কৰা জনগোষ্ঠীয় লোকসকলৰ মাজৰ সম্পৰ্ক বা এনাজৰীডালৰ বিষয়েও আমি অলপ জনাৰ প্ৰয়োজনীয়তা আছে বুলি ভাবো। ইয়াৰ জৰিয়তে আমি এইসকল লোকৰ লগতো সংস্কৃতিৰ একতাৰে এখন সুস্থ সমাজ গঢ়িব পাৰিম। যাৰ ভেটি স্থাপন কৰিছিল জাতিৰ পিতৃ চাওলুঙ ছৗকাফাই আৰু পৰৱৰ্তী ৰজাসকলে তেওঁৰ আদৰ্শৰে বৰ অসম গঢ়াৰ সপোন দেখিছিল। আমি এইসকল চাও-ফা ৰ আদৰ্শ কেতিয়াও নাপাহৰো। লগতে আমি জনাৰ প্ৰয়োজন আছে যে-ভাষিক বা নৃতাত্ত্বিক দৃষ্টিভংগীৰে উত্তৰ-পূৱ ভাৰতত বসবাস কৰা বহুকেইটা জনগোষ্ঠীৰ মূলটোৱে হ'ল মংগোলীয় গোষ্ঠীৰ। এই জনগোষ্ঠীয় লোকসকল উত্তৰ-পূৱৰ আটাইকেইখন ৰাজ্যতে পাহাৰ ভৈয়াম সকলো অঞ্চলতে সংমিশ্রিতভাবে বসবাস কৰে। এই গোষ্ঠীয় নাম সমূহ নকলেও আমি সকলোৱে জানো। তাৰে কেইটামান হ'ল- বড়ো, কছাৰী, চুতিয়া, মৰাণ, মটক, বৰাহী, দেউৰী, মিচিং, কাৰী, তিৱা, আহোম, ফাকে, খামতি, তুৰুং আইতন, খাময়াং, মণিপুৰী, কোচ, ৰাভা, আদি, চিংফৌ আৰু ইয়াৰ উপৰিও বহুকেইতা আছে। এই জাতি-জনগোষ্ঠীসমূহৰ নিজৰ সৃষ্টিৰ আখ্যান বা 'বু বা জী'ও আছে। যাক লৈ তেওঁলোকে স্বকীয় বৈশিষ্ট্যতা ৰক্ষা কৰি চলি আহিছে। মানৱ ইতিহাস বিবর্তন,
তাৰ পিছৰ পৰাই এই মাওত আগৰে পৰা বাস কৰা বিভিন্ন জাতি জনগোষ্ঠীৰ লগত মিলিবলৈ গৈ উদাৰনীতিৰে স্ব-ধৰ্ম, সংস্কৃতি পৰিত্যাগ কৰি নতুন সংস্কৃতি গ্ৰহণ কৰি এক ন-ৰূপ লয়। ফলত আজিও আমাৰ সমাজৰ মাজত এনে এক মিশ্ৰিত সংস্কৃতিৰ ৰূপ দেখা পোৱা যায়। যি বিলাক দেখি, শুনি, বুজি আজিৰ চাম মানুহৰ মাজত কি আছিল, আজি কি বা ভবিষ্যতে আহিব লগা প্ৰজন্মৰ মাজত ইয়াৰ কি প্ৰভাৱ পৰিব সেই কথা ভাবিলেই বৰ ভয় লগা হৈ পৰিছে। এটা সাধাৰণ উদাহৰণ দিব খোজো যিটো আমাৰ জীৱনৰ লগতে অভিজ্ঞ সেইটো হ'ল- “ঘটনাটো হ'ল মোৰ বিয়াৰ সময়ৰ কথা। আমি বাস কৰা গাওঁখনত আজিও বহু পৰিমাণে টাইমূলীয় ৰীতি-নীতি পালন কৰি আহিছে। যিটো আমি ল'ৰালিবে পৰা দেখি আহিছো। কিন্তু তাৰ মাজতে এই মৗঙৰ আহোমসকলৰ বৈশিষ্ট্যতা অনুসৰি ন-সংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱ বিভিন্ন দিশৰ ফালৰ পৰা আহি পৰিছে। এনেদৰে প্ৰচলিত হৈ থকাৰ সময়তে আমাৰ বিয়াখন আছিল অলপ আছুতীয়া। তাতে মোৰ মে (সহধর্মিণী) হৈছে মিচিং জনগোষ্ঠীৰ ছোৱালী। দুগৰাকীমান আইসম খুড়ীয়ে কৈয়ে পেলালে মিচিং ছোৱালী নহ'ব। কথাষাৰ এওঁলোকৰ পৰা মোৰ যুক্তিৰে খণ্ডন কৰি আগবাঢ়িলো। এতিয়া বিয়াৰ যোগাৰ কৰা হৈছে পুৰণি পৰম্পৰা অনুসৰি। সেই অনুসৰি বিয়াত সেন্দুৰৰ প্ৰচলন নাই। তাতে লাগিল পুনৰ আন এক লেঠা- ওচৰৰ খুড়ীসকলে এই কথা কোনো কাৰণতে মানি নলয় । তেওঁলোকৰ মতে এইটো হ'বই নোৱাৰে। যিহেতু তেওঁলোকে এই নীতি অনুসৰি চলা নাই । অর্থাৎ ন-কৈ আহোম সংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱত চলি আহিছে। ইয়াত আহোম সংস্কৃতি বুলোতে অসমত পোৱা ৰূপান্তৰৰ কথা কোৱা হৈছে আনহাতে টাই সংস্কৃতি বুলোতে প্রাচীন নিয়মসমূহক ৰক্ষা কৰি চলাৰ কথা কোৱা হৈছে। যি কি নহওক, বিয়াৰ নিয়ম বহু বাধাৰ পিছতো পুৰণি সংস্কৃতি অনুসৰিয়ে সমাপন হ'ল। শেষত নিজে এই সকলোবিলাক বিষয় নিবলে চিন্তি বিভিন্ন ধৰণেৰে নিজকে বুজনি দিবলগীয়া হ'ল। কাৰণ মই ল'ৰালিতে দেখা গাঁৱৰ সেই সমাজখন আৰু আজিৰ সমাজখনৰ মানুহৰ মানসিকতা বহু বেলেগ হৈ পৰিল। ন-কৈ অহা পৰিয়ালৰ আন সদস্যাসকলে তেওঁলোকৰ সমাজখনত পাই অহা বহু সংস্কৃতিৰ উপাদান বিশেষকৈ পুৰুষসকলৰ দুৰ্বলতাৰ সুযোগ লৈ প্ৰচলন কৰাৰ পৰাই আমাৰ সমাজ জীৱনত এক বিৰূপ প্ৰভাৱ পৰা দেখা গৈছে। সংস্কৃতি বিষয়টো আমাৰ আগৰ চামে অধ্যয়ন নকৰি সম্পূৰ্ণ একাষৰীয়া কৰি ৰখা দেখা গৈছিল। ফলশ্রুতিত আজিৰ চাম লোক দিভ্ৰষ্ট হৈ যি পাইছে একো নভবাকৈ মাথো আকোৱালি ল'বলৈ ধৰিছে। ই এক অতি পৰিতাপৰ বিষয়।
টাই আহোমসকলৰ সংস্কৃতি এক প্রাচীন সংস্কৃতিৰ নিদৰ্শন। স্ত্রী পূর্ব বহু হেজাৰ বছৰ আগৰপৰাই এই সংস্কৃতিয়ে চীন সভ্যতাত গঢ় লৈ উঠিছিল। কালক্ৰমত খ্রীষ্টিয় ত্রয়োদশ শতিকাত অসমত প্ৰৱেশ কৰাৰ পিছৰপৰা এই সংস্কৃতিয়ে এক নতুন ৰূপ লৈ আজিৰ এই ৰূপ পায়। কিন্তু প্রাচীন সংস্কৃতি অনুসৰি তেওঁলোকৰ ধর্মীয় দৰ্শন চীন দেশৰ প্ৰচলিত টাও ধৰ্ম, কনফুচিয়াচ আৰু চামানবাদৰ আধাৰত গঢ় লৈ উঠিছিল। পৰৱৰ্তী সময়ত স্ত্রী.পূ. ২য় শতিকামানৰ পৰা বৌদ্ধ ধৰ্মৰ নতুনকৈ অলপ প্ৰৱেশ কৰিছিল যদিও বিশেষ প্ৰভাৱ পৰা নাছিল। যিটো আমি চাওলুঙ ছীকাফাৰ কামৰূপলৈ আগমনৰ সময়ত ইতিহাস বা সংস্কৃতি চালেই বুজিম। সাম্প্রতিক সময়ত এচাম আহোমে ধৰ্মটো বৌদ্ধ বুলি ক'ব খোজে। কিন্তু ই ঐতিহাসিক বা সংস্কৃতিক তেনে কোনো ভিত্তি নাই। বর্তমান অসমত প্রতিষ্ঠিত বৌদ্ধধর্মক এক আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় ৰাজনৈতিক উদ্দেশ্য নিহিত বিষয়হে হৈ পৰিছে। আনহাতে আকৌ আন এচামে আহোমৰ ধৰ্ম 'ফুৰালুঙ' বুলিও ক'ব খোজে। এইক্ষেত্ৰত ক'বলৈ গ'লে আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় পৰ্যায়ত এই ধৰ্মৰ নাম স্বীকৃত নহয়। তাৰ উপৰিও যোৱা আশী দশকত এই ধৰ্মৰ নাম প্ৰতিষ্ঠা আৰু প্ৰচাৰ লাভ কৰে। গতিকে ঐতিহাসিক ভিত্তিত ইয়াৰ স্থায়িত্ব অলপ কম হ'ব। এই কথাষাৰ হয়তো মানি লোৱাত বহুতৰে অসুবিধা হ'ব পাৰে। কিন্তু ইতিহাসত বাস্তব, বৈজ্ঞানিক ভিত্তি নাথাকিলে আৱেগিকভাবে স্বীকৃত বা প্রতিষ্ঠিত নামেৰে স্থায়িত্ব পাবলৈ অসুবিধা হয়। তেন্তে আমি আহোমৰ ধৰ্ম কি বুলি কম? ই এক বহুমূলীয়া) প্রশ্ন। কথাষাৰ মোৰ ঐতিহাসিক পটভূমিত একান্ত ব্যক্তিগত মত। সেই ভিত্তিত মই 'তাও ধৰ্ম' বুলি কম। আনহাতে প্রাচীন ৰীতি-নীতি, পৰম্পৰা, সামাজিক আচৰণসমূহত কনফুচিয়াচৰ আদৰ্শ আৰু চামানবাদৰ প্ৰভাৱ দেখা যায়। যিবিলাক আমি সংস্কৃতিৰ বহু কাম-কাজ অধ্যয়ন কৰিলে বুজি পাম। আনহাতে সেইবুলি কনফুচিয়াচ আৰু চামানবাদক ধৰ্মৰ নাম দিব নোৱাৰি।
সাম্প্রতিক সময়ত অসমত আহোমৰ ধৰ্মৰ অৱস্থা যদি লক্ষ্য কৰো তেন্তে দেখিবলৈ পাম-ছাকাফাৰ নেতৃত্বত সেইসময়ৰ কামৰূপত উপস্থিত হোৱাৰ পিছৰে স্থানান্তৰকৰণৰ কথা যদি এইখিনিতে কওঁ তেন্তে হয়তো এই ভূমিত বসবাস কৰা মংগোলীয় লোকসকল বিভিন্ন সময়ত ভিন্ন পৰিৱেশ পৰিস্থিতিৰ মাজেৰে এই ঠাইত পদাৰ্পণ কৰিছিল। পৰৱৰ্তী সময়ত পাহাৰ-ভৈয়াম, নদ-নদীৰ বিভিন্ন পৰিবেশত এই লোকসকল বসবাস কৰিবলৈ লয় আৰু কালক্ৰমত সেইদৰেই তেওঁলোকৰ চিনাকী ৰূপ পায়। ভাৰতীয় ইতিহাস বা প্রাচীন কিছু গ্ৰন্থত এই লোকসকলক আকৌ অন্য কিছুমান নিঃকিন ভাষাৰ শব্দ যেনে- 'ম্লেছ', 'কিৰাট' আদি নামেৰে চিনাকী দিব খোজে। কিন্তু প্রকৃততে সেইটো নহয়। মানৱ বিৱৰ্তনৰ প্রভাৱৰ ফলত বিভিন্ন ঠাই, পৰিৱেশ পৰিস্থিতি অনুসৰি এই লোকসকল তুলনামূলকভাৱে কিছু পৰিমাণে ভাৰতীয়সকলৰ লগত বেলেগ আছিল। কাৰণ তেওঁলোকৰ স্বকীয় সংস্কৃতি আছিল যাক লৈ চহকী। কিন্তু ভাৰতীয় ইতিহাসৰ লগত মিলিবলৈ গৈ এই জাতিৰ লোকসকলে নিজা সংস্কৃতি ত্যাগ কৰিবলৈ লোৱাত লাহে লাহে সংস্কৃতিক, অর্থনৈতিক, ৰাজনৈতিক দিশৰ লগতে বিভিন্ন দিশত দৰিদ্ৰ হৈ পৰিল। যাৰফলত উপৰোক্ত অতি নিঃকিন শব্দৰ প্ৰয়োগেৰে এই লোকসকলক ক'ব পৰা হ'ল এতিয়া এই লোকসকলৰ ভাৰতীয় ইতিহাস, দৰ্শনৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হোৱা বা তেওঁলোকৰ প্ৰতি সহনশীল হৈ স্বধৰ্ম, সংস্কৃতি পৰিত্যাগ কৰাটোৱে ভুল হ'ল নেকি? যদি ইয়ে সত্য হয় তেনে এক ডাঙৰ উদ্বেগৰ বিষয় হ'ব।
আকৌ আন এক দৃষ্টিকোণেৰে উত্তৰ-পূবৰ এই মংগোলীয় গোষ্ঠীৰ এক বৃহৎ শাখা ভাষাবিদসকলৰ মতে- “টাই কাডায় লোকসকল। যি সকল বর্তমান উত্তৰ-পূৱ ভাৰতৰ লগতে সমগ্র দক্ষিণ-পূব এছিয়াত এই শাখাৰ লোকসকল বেলেগ বেলেগ জাতিৰ নামেৰে বিয়পি আছে। উত্তৰ-পূৱ ভাৰতত বৰ্তমান ৭ টাকৈ এই গোষ্ঠীৰ লোক আছে। সেইসকল হৈছে- টাই আহোম, টাই খামতি, টাই আইতন, টাই তুৰুং, টাই ফাকে, টাই খাময়াং আৰু টাই লাই (নতুনকৈ স্বীকৃত মণিপুৰৰ) সকল। মূলত এই পৰিয়াল বা জনগোষ্ঠী কেইটাৰ মাজত ঐতিহাসিক আৰু সংস্কৃতিৰ ভিন্ন উপাদানসমূহ একেই। এতিয়া ন-কৈ হয়তো আহোমসকলৰ এই ভাতৃমূলীয় পৰিয়াল কেইটাৰ বিষয়ে বহলাই নক'লেও হ'ব। যিহেতু এই সকলৰ সম্পৰ্কে ইতিহাসবিদ, সংস্কৃতি সাধকসকলে বিভিন্ন পুথিত এওঁলোকৰ বিষয়ে বহু কথা উল্লেখ কৰি থৈ গৈছে। ড° লীলা গগৈদেৱৰ 'টাই সংস্কৃতি. ৰূপৰেখা', ড°ভীমকান্ত বৰুৱা দেৱৰ 'টাই ভাষা আৰু সংস্কৃতি' আদি পুথিসমূহত এনে বহু কথা উল্লেখ আছে।
এতিয়া আকৌ আমি টাই আহোম হিচাপে আমাৰ ইতিহাস বা সংস্কৃতিৰ কোনবিলাক দিশৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়াৰ প্ৰয়োজনীয়তা আছে। যাৰ জৰিয়তে আমি এই বৃহৎ টাই কাডায় বা তাতোকৈ ওপৰত মংগোলীয় গোষ্ঠীৰ ঐতিহ্য ৰক্ষা কৰিব পাৰিম। প্ৰথমতে, আমি আহোমসকলৰ সৃষ্টিৰ পাতনি বা ইয়াৰ পৰৱৰ্তী ইতিহাস জনাটো প্রয়োজন। দ্বিতীয়তে, নিজ জাতিৰ সংস্কৃতি অধ্যয়ন কৰি বুজাৰ প্রয়োজন আছে। শেষত- এই বৃহৎ গোষ্ঠীৰ লোকৰ মাজত এক ৰাজনৈতিক ঐক্যবদ্ধতাৰ প্ৰয়োজন আহি পৰিছে।
টাই আহোমসকল এক প্রাচীন ঐতিহাসিক চহকী জাতিৰ লোক হয়। যাৰ প্ৰাচীন কালৰ লিখিতৰূপত থকা বহুতো বু ৰণ জী পুথি আজিও অক্ষত অবস্থাত আছে। ইতিহাসৰ এনেবিলাক কথা আজিৰ বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ যুগত তেনেই সাধাৰণ বা তুচ্ছ মানদণ্ডৰ বুলি হয়তো বহু আজিৰ আধুনিক শিক্ষিত চামে ক'ব খোজে। কিন্তু আমাৰ কথা হ'ল- এইবিলাক সমল যিহেতু প্রাচীন সাঁচিপতীয়া পুথিত লিখিত ৰূপত উল্লেখ আছে। গতিকে লিখিত দলিল হিচাপে আমি ইয়াক ঐতিহাসিক প্ৰমাণিকতাৰ কথা ক'ব পাৰো। যাৰ গুৰুত্বতা আধুনিক বিজ্ঞানৰ Big Bang Theory ৰ লগত মিল আছে। বিজ্ঞানৰ এই সূত্ৰ ১৯২৭ চনত আবিষ্কাৰ হৈছিল। কিন্তু আহোমৰ 'লিট লাই পেঞ কা কা' পুথিত সৃষ্টিৰ এই পাতনি কাহিনীভাগ বৰ সুন্দৰকৈ ইয়াতকৈ আগতে উল্লেখ কৰি গৈছে। পিছে এনেবিলাক মহৎ কথা আজিৰ সমাজৰ বুৰঞ্জী বা সংস্কৃতিৰ বিষয়বিলাক অধ্যয়ন নকৰাসকলে বুজিবলৈ কষ্ট পায়। ফলত সমাজত পুনৰ এনে এচামে বিষয়ভিত্তিক কথাবিলাক নজনাকৈয়ে নিজে বিপথত চলাৰ লগতে আনকো বিপথে পৰিচালিত কৰে। সেয়েহে এনেবিলাক কথা জ্যেষ্ঠ-কনিষ্ঠ সকলোবে জানি বুজি ভৱিষ্যত প্ৰজন্মৰ উপযোগী হোৱাকৈ তথ্যবিলাক দিবৰ বাবে প্ৰচেষ্টা কৰিব লাগে।
এইখিনিতে কথা এটা মনলৈ আহিছে। যি কথা মই এতিয়াই উল্লেখ নকৰিলে হয়তো ৰৈ যাব। এই কথা আমি সকলোৱে জানো যে- আহোম সকলে এই মীন্ধ বা দেশত খ্ৰীষ্টিয় ত্ৰয়োদশ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে আহি উপস্থিত হৈছিল।
পৰা নিজ সংস্কৃতি এৰি নতুন সংস্কৃতি লাহে লাহে ল'বলৈ ধৰাত পৰৱৰ্তী চাওফা বামুণী কোঁৱৰৰ পৰাই হিন্দু ধৰ্মৰ প্ৰভাৱ পৰিবলৈ ধৰে। শেষলৈ এই ধৰ্মই আগতে উল্লেখ কৰাৰ দৰে আহোমসকলক অধ্যয়নৰ অভাৱত উপৰোৱা ধৰ্মই সম্পূর্ণ গ্ৰাস কৰে। আজি সেইয়েহে সকলো শ্ৰেণীৰ আহোমে নিজা পৰিচয় হিন্দু বুলি ক'বলৈ উপায়হীন হৈ পৰিছে। তাতে হিন্দু আহোমৰ মাজত কেঁচা, পকা, কালসংহতি আদি বিভিন্ন ভাগ। এইবোৰ কেনেকৈ হ'বলৈ পালে অলপ ভাবি চাব লগীয়া কথা। ইতিহাস, সংস্কৃতি অধ্যয়ন কৰি আগৰ সংস্কৃতি কি আছিল, বৰ্তমান কি ৰূপ লৈছে বুজিবলৈ চেষ্টা কৰক। নহ'লে অনাগত দিনত যি অলপ বাকী আছেগৈ তাকো ডাঙৰ সংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱত নাইকিয়া হ'বগৈ।
শেষত, সভ্যতা-সংস্কৃতি ৰক্ষা কৰিবলৈ যাওঁতে আমাৰ দৰে মুষ্টিমেয় সৰ্বসাধাৰণলোকে সৰ্বশ্ব এটা জাতি বা দেশৰ নামত ত্যাগ কৰিব লগা হয়। ইয়াৰ পিছতো সেইসকলৰ স্বীকৃতি সৰহ সংখ্যকে নিদিয়ে। যিটো আমি ইতিহাসত, আহোমৰ তিনি পণ্ডিত (ছাম ম' মৗঙ) সকলক অৱজ্ঞা কৰাৰ দৰেই দেখিবলৈ পাওঁ। কাৰণ তেওঁলোকৰ দুখ আছিল প্রাচীন পৰম্পৰা ধৰি ৰাখিবলৈ প্ৰচেষ্টা কৰাটো। আজিও তাৰে কিছু প্রভাৱ সেই মুষ্টিমেয় সাধাৰণলোকৰ ওপৰত যেন পৰিয়ে আছে। সমাজত যদি কোনোৱে নিজস্ব ঐতিহ্য ৰক্ষা কৰি চলিব বিচাৰে বা কোনো বৃহৎ সংস্কৃতিৰ মাজত বিলীন হৈ নোযোৱাকৈ থাকে, তেনে এইয়া সেই সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ লোকৰ দুখ নেকি? পাৰে যদি সেই অকলশৰীয়াজনৰ লগত থিয় হৈ সহায়ৰ হাত আগবঢ়াত্তক। জাতীয় সংস্কৃতি উদ্ধাৰ হ'ব। ৰঙ বয় বয়।
